Duurzaamheid is aan veel bestuurstafels inmiddels één van de belangrijkste agendapunten. In het kader van duurzaamheid wordt door zowel de Europese Unie als de Nederlandse overheid wet- en regelgeving uitgevaardigd. Daarnaast worden richtlijnen gepubliceerd op mondiaal, lokaal én sectoraal niveau. De op duurzaamheid gerichte wet- en regelgeving wordt vaak aangehaald onder de noemer ‘ESG’, of ‘Environment, Social and Governance‘. Op het gebied van ESG is in de laatste jaren een veelheid aan wet- en regelgeving van toepassing geworden. Onder meer vanwege de gelaagdheid in de wet- en regelgeving en de verschillende wetgevende instanties, kan het vaststellen van welke regels voor een onderneming van toepassing zijn een ingewikkelde en tijdrovende klus zijn.
Een belangrijk speerpunt van regelgevende instanties is om ervoor te zorgen dat alle partijen in een ‘waardeketen’ hun verantwoordelijkheid gaan nemen waar het ESG en duurzaamheid betreft. Dus van leveranciers van grondstoffen, maar ook van eindproducenten en wederverkopers wordt verwacht dat zij zich een beeld vormen van hun eigen activiteiten én van de activiteiten van ketenpartners de op mens en milieu.
ESG wet- en regelgeving
De ESG wet- en regelgeving varieert sterk in de mate van detail. Vaak blijft zij ‘op hoofdlijnen’, zonder al te veel uitwerking van specifieke verplichtingen voor partijen. Omdat de wettelijke verplichtingen op het vlak van ESG veelal niet rusten op één partij, maar op alle ‘betrokkenen’, dienen partners de ESG-aspecten van hun samenwerking of relatie als gezamenlijke verantwoordelijkheid te zien. Wat daarnaast duidelijk naar voren komt is dat een algemeen geformuleerde contractuele bepaling waarin staat dat partijen ‘hun verplichtingen op het gebied van ESG’ zullen nakomen, onvoldoende is om daadwerkelijk aan de wet- en regelgeving te voldoen. Van partijen worden veelal concrete handelingen verwacht om te voorkomen dat hun activiteiten negatieve impact hebben op hun omgeving (mens, dier, milieu, etc.), of in ieder geval om eventuele negatieve impact zoveel mogelijk te beperken of deze te compenseren. Aangezien de wet- en regelgeving niet altijd concreet uitwerkt welke partij welke ESG-verplichtingen heeft, lijkt er in ieder geval ruimte te zijn om te onderhandelen over die verplichtingen en wie wat ‘doet en moet’. Dat betekent dat ondernemingen bijvoorbeeld vrijheid hebben in de wijze waarop zij de impact van hun activiteiten in kaart brengen. Het biedt tevens de mogelijkheid om afspraken te maken met ketenpartners over ieders onderlinge verantwoordelijkheden op het vlak van ESG. Dat maakt de weg vrij voor specifieke en op de relatie en situatie toegespitste afspraken.
ESG-afspraken
Partijen zullen daarom meer en meer gezamenlijk aandacht moeten geven aan ESG. Dat houdt onder meer in: het in kaart brengen van de impact van ieders activiteiten, het vaststellen van ESG doelstellingen, het formuleren van een aanpak om die doelstellingen te verwezenlijken en het bepalen van ieders verplichtingen in dat verband. Afhankelijk van de specifiek toepasselijke wet- en regelgeving, kan dit alles vervolgens door partijen worden uitgewerkt in ‘het’ contract. Daarbij kan het nuttig zijn om te werken met een specifieke ‘ESG’-paragraaf of -bijlage. Dat maakt het mogelijk om de ESG-afspraken van tijd tot tijd te herzien en deze waar nodig aan te passen, zonder een algehele ‘heronderhandeling’ van het contract en, vooral, de commerciële aspecten daarvan. Dit biedt partijen enerzijds helderheid en vastigheid, maar anderzijds de flexibiliteit om ESG op een voortvarende manier aan te (blijven) pakken.
Hulp nodig bij het in kaart brengen van de ESG wet- en regelgeving die voor uw onderneming van toepassing is? Of bij het uitonderhandelen van concrete ESG-afspraken met uw handelspartners? Bel of mail gerust. Wij denken graag met u mee!
